İSLAM DÜŞÜNCESİNDE TASAVVUFİ YORUMLAR

Ale­vi­likte du­anın önem­li bir ye­ri var­dır. Ale­vi­le­rin iba­det­le­ri­nin te­me­li ge­nel ola­rak dua ve zik­re da­yalı­dır. Ki­şi­ler, ce­mev­le­rin­de top­lu­ca dua et­tik­le­ri gi­bi, bi­rey­sel ola­rak ken­di için­den gel­di­ği şe­kil­de Al­lah’a (c.c.) dua eder­ler. Bu yal­va­rış, kul ile Al­lah (c.c.) ara­sın­da­dır. Ale­vi ge­le­ne­ğin­de dua, “gül­benk” ola­rak isim­len­di­ri­lir. Gül­benk, Al­lah’a (c.c.) sı­ğın­ma, yal­var­ma ve on­dan af di­le­me­dir. Ki­şi ve top­lu­mu il­gi­len­di­ren, di­nî ve ah­la­ki he­men her ko­nu­da bir gül­benk bu­lun­makta­dır.(38) Gül­benk­ler­de cüm­le­ler kı­sa ve ahenk­li­dir. Cemev­le­rin­de ge­nel­lik­le de­de ve ba­ba­la­rın ön­cü­lü­ğün­de dua edi­lir. Cem­ler­de dua bir ki­şi ta­ra­fın­dan oku­nur ve ce­ma­at; “Al­lah Al­lah (c.c.)” di­ye­rek du­aya ka­tı­lır. Bu “Al­lah’ım (c.c.) du­amı­zı ka­bul et!” an­la­mın­a gelir. Cem­ler­de sec­de es­na­sın­da ya­pı­lan du­alar­dan bi­ri şöy­le­dir: “Ya İla­hî! Eli­miz el­de, yü­zü­müz yer­de, özü­müz dârda, al­nı­mız sec­de­de, sen­den me­det di­li­yo­ruz, sa­na yal­va­rı­yo­ruz. Oku­du­ğu­muz tev­hit­le­ri ve yap­tı­ğı­mız tüm iba­det ve ta­at­la­rı, der­gâ­hı iz­ze­tin­de ka­bul ve makbul ey­le, aman de­di­ği­miz yer­de ye­tiş, düş­tü­ğü­müz yer­den kal­dır, na­mert­le­re muh­taç ey­le­me Ya Rab­bi!.. Du­ala­rı­mız, ni­yaz­la­rı­mız, sec­de­le­ri­miz, tev­hit ve zi­kir­le­ri­miz se­nin için­dir ka­bul ey­le Ya Rab­bi!.. “Ger­çe­ğe hu...”